ANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas ; Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ Vergivium prono quà petit amne salum. Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas Pectus amans nostri, tamque fidele caput, 20 VOL. II. Quòdque mihi lepidum tellus longinqua sodalem Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles, Quàm male Phæbicolis convenit ille locus ! Nec duri libet usque minas preferre magistri Cæteraque ingenio non subeunda meo. Si sit hoc exilium patrios adiisse penates, Et vacuum curis otia grata sequi, Non ego vel profugi nomen, sortemve recuso, Ille Tomitano flebilis exul agro; Neve foret victo laus tibi prima Maro. Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis, Et totum rapiunt me mea vita libri. Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri, Et vocat ad plausus garrula scena suos. Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres, Seu procus, aut positâ casside miles adest, Sive decennali fæcundus lite patronus Detonat inculto barbara verba foro! Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat, Interdum et lacrymis dulcis amaror inest : Seu puer infelix indelibata reliquit Gaudia, et abrupto flendus amore cadit : Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor Conscia funereo pectora torre movens : Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos. Irrita nec nobis tempora veris eunt. Atque suburbani nobilis umbra loci. Virgineos videas præteriisse choros. Ah quoties dignæ stupui miracula formæ Quæ possit senium vel reparare Jovis ! Ah quoties vidi superantia lumina gemmas, Atque faces, quotquot volvit uterque polus ; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta via, Et decus eximium frontis, tremulosque capillos, Aurea quæ fallax retia tendit Amor ; Pellacesque genas, ad quos hyacinthina sordet Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor! Cedite laudate toties Heröides olim, Et quæcunque vagum cepit amica Jovem. Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ, Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon. Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ, Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus. Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis. Extera sat tibi sit foemina posse sequi. Tuque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis, Turrigerum latè conspicienda caput, Tu nimium felix intra tua mænia claudis Quicquid formosi pendulus orbis habet. Non tibi tot cælo scintillant astra sereno Endymioneæ turba ministra deæ, Quot tibi, conspicuæ formâque auroque puellæ, Per medias radiant turba videnda vias. Creditur huc geminis venisse invecta columbis Alma pharetrigero milite cincta Venus, Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles, Huic Paphon, et roseam post habitura Cypron. Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci, Mania quàm subito linquere fausta paro; Atria, divini Molyos usus ope. Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ. Paucaque in alternos verba coacta modos. JI. ANNO ÆTATIS 17. In obitum Præconis Academici Cantabrigiensis. Te, qui conspicuus baculo fulgente solebas Palladium toties ore ciere gregem, Mors rapit, officio nec favet ipsa suo. Sub quibus accipimus delituisse Jovem ; Dignus in Æsonios vivere posse dies, Arte Coronides, sæpe rogante dea. Tu si jussus eras acies accire togatas, Et celer à Phæbo nuntius ire tuo, Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aula Alipes, ætherea missus ab arce Patris Rettulit Atridæ jussa severa ducis. Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis, Turba quidem est telis ista petenda tuis. Et madeant lachrymis nigra feretra tuis. Personet et totis mænia moesta scholis. III. ANNO ÆTATIS 17. In obitum Præsulis Wintoniensis. Mestus eram, et tacitus, nullo comitante, sedebam, Hærebantque animo tristia plura meo, Protinus en subiit funestæ cladis imago Fecit in Angliaco quam Libitina solo; Dum procerum ingressa est splendentes marmore turres. Dira sepulchrali mors metuenda face; Pulsavitque auro gravidos et jaspide muros, Nec metuit satrapum sternere falce greges. Intempestivis ossa cremata rogis : Flevit et amissos Belgia tota duces. Wintoniæque olim gloria magna tuæ ; Delicui fletu, et tristi sic ore querebar, Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi, |