N°. LVIII.

Gratia, quaeve

Unde haec laeta dies tam festinantibus horis
Effulsit, quaenam vobis inopina reluxit
hilaris subito fortuna renata est?
O bona lux! patriis nuper discedere tectis
Incola jussus erat, vacuoque in limine matres
Flebant, crudeles & detestantia Divos
Ora cruentabant, tantae memoresque ruinae
Errabant tristes, & sparsis crinibus umbrae.
Quae modo tam volucri redierunt gaudia penna?
Quaenam fata locis? plectrone haec faxa canoro
Demulcet dorso residens delphinis Arion?
Dircaeae num fila lyrae? Stupet Italus orbis,
Hucque fluit, Libycis nec qui Deus exstat arenis,
Aurato insignis cornu, nec opaca Sibyllae
Tot simul adjunctas videre silentia gentes.
Nec mirum, nam tu mediis de nubibus urbi
Alluces, positaque hanc erigis aegide, Pallas,
Et dubium juvenem, nec adhuc fidentis habenas
Ipsa impellis equi, & magnis hortatibus urges.
Quin age, seu chara nunc in Tritonide virgo
Lanificas monstras artes; seu corpora pura
Tingis aqua, & primos non dedignaris honores;
Sive ad Cecropias frustra lamenta profundis
Relliquias, cinerique virûm, incumbisque ruinae ;
Seu potius laetas inter Dea candida Divas,
Texis opus, niveoque animas in stamine telam,
Huc propera, huc totis ad terram lábere pennis; ba
Sume vias, non te poscunt juga Sarmata multo,
Pressa gelu, aut Cancro ferventis gleba Syenes izolā
Sed vocat uvifero madidus de palmite Frater, :): *
Deque Fluentino propior Cyllenius axe;
Laeta, hilarisque veni, qualem post bella gigantum

Vidit pacifera velatus fronde sacerdos..

Adspice cognatis quanto tibi moenibus arae

Thure sonant; nec enim haec superis incognita sedes;

Sed de sacrifico dicta est bona Thuscia ritu:
Heic tibi non oleae deerunt; aptissima ponto
Pinus habet colles; huc si te forte tulisses,

1

Quum

Quum tua Phryxaeas esset cursura per undas
Puppis, et Argois aptares robora remis,
Non aliis classem tentasses ducere silvis.

Heic tua fatiferos primum tuba compulit enses,
Et bellator equus clangentes arsit ad iras.
Ubera quid referam terrae, formasque locorum!
Vobis Campanae nec cedat Thuscia glebae;
Et si larga magis multum, si ditior istis
Stet natura locis, et pleno copia cornu,
Thusca magis cultu tellus formosa, magisque
Ingeniosus ager; medio pomaria saxo
Cernis, et agricolam sterili de vertice messem
Colligere; his credunt Cerealia semina sulcis
Spargere Triptolemum, picturatosque dracones
Arentem placidis terram irrorare venenis.
Non taceam Thuscis et quae nascantur in oris
Pectora, consiliis, duroque aptissima bello,
Contentique magis laeta sub pace quiescunt.
At tu, LAURENTI, quae te pietatis imago
Moverit hos tantos ut molirere paratus,
Dinumera, et caeptis quando mihi
Difficile est, tu tende chelym, partemque tuarum
Tot mihi de cumulis da nunc perstringere rerum;
Et mea si nimium levis, et temeraria virtus,
Da veniam, trepidamque ratem propelle per Euros.
Et tu, COSME Pater, cujus sibi numen adorat
ARNUS, Romano cognatus vertice Tybri,
Praebe animos, impelle lyram, et majore cothurno
Ire jube, numen certum, et mihi major Apollo.
Est in Pisano saltu nemus, ardua multum
Cui coma, frondentesque in caelum surgitis alni,
Montivagis domus apta feris, accessaque numquam
Solis equis; habitant salientes robora Fauni;
Virginibus sacra silva choris, castaeque Dianae
Creditur, ipsa loci facies dat signa, novaeque
Auditae voces, et visae per juga Nymphae.
Huc, quum civiles cessarent undique curae,
Urbanusque labor, laeto LAURENTIUS ore

parcere tantis

Venerat,

N°. LVIII.

N°. LVIII.

Venerat, Herculeo sic quondam robore fidens
Atlas, deposita gavisus mole laboris,
Et super injecto paullum subductus ab astro.
Nec mora, pars multa cingunt indagine valles,
Pars urgere canes, et vincula demere collo ;
Cornua mille sonant, vestigatorque Molossus
Dat signum, fugiente fera, tremit icta fragore
Silva, et diffusi fugiunt per devia Panes:
Vallis erat, vitreas ubi formosissima servat
Nais aquas, densisque expellens frondibus aestus.
Brumam Nympha sibi facit, et nunc roscida musco
Strata tegit, tremulosque lacus nunc flore coronat
Narcisso, aut foliis, casus qui luget amaros.
His Dea venatu defessa loquacibus undis
Assuerat Dictymna suas renovare sagittas,

Et multo nitidos temerabat sanguine rivos:
Et tum forte aderat, quae vocibus excita vidit.
Quum primum per lustra virum, quo subter anhelat
Arte laboratis circumspiciendus habenis

Acer equus, laterique haeret fidissima tigris,
Spartana de matre canis; Mea Cofmea proles,
Haec ait, o superi quantum debere fatemur!
O vos, vicinae quantum exsultabitis arces!
Nec mora, velocem pedibus, similemque sagittae
Ire jubet cervam, quae se frondentibus umbris
Opponat, monstretque viro, tum deinde revertat
In liquidum fontem volucri vestigia gyro.
Illa volat çeleri frondosa per avia saltu;
Quam simul adspexit celso de vertice tigris
Irrumpit silvis, animos vox nota ministrat
Festinantis heri, timidis it pendula costis
Tigris, et in vallem vicinis dentibus urget.
Ecce per irrigui nemorosa cubilia fontis
Accelerat Diana gradus, optataque lora
Pernicis Dea pressit equi, et sic ora resolvit :
Chare nimis, dilecte mihi, quem gentis Etruscae
Fas dixisse Deum, quantum tibi Numina debent !
Quantum ego! nam solis habitabam frigida lucis,

Virginibus

Virginibus comitata meis, atque aëre nudo.

Hippolytus mihi nullus erat, qui retia posset

Tendere, et alatos mecum praevertere cervos;
Languebant Satyri, Nymphaeque, et flumina, et auras
Implebant querulis actae clamoribus umbrae.

Per te cuncta mihi redeunt, manesque quiescunt,

Exsultant silvis Dryades, Nereides undis ;

Nec deserta queror, nam te mihi semper in istis
Collibus adspicio comitem, et mea lustra frequentas
Candidior, similisque Deo, quotiesque putarem
Fratrem materna venisse per aequora Delo,

Si calami ex humeris starent, et flexilis arcus.
Dum loquor, inque tuos figo, placidissime, vultus
Lumina, quanta paras oculis! o quantus in ore
Stat genitor, patriique nitet splendoris imago!
Virtus quanta patet, quanti monstrantur honores?
Et tibi, si qua fides superis, longaeva merenti
Tempora et astra dabunt, sed ne pars ulla parato
Deficiat caelo, nostris his annue dictis,

Ostendam quo sis fugiturus tramite terras.

Est mihi chara soror, quam nec Cytherea, nec umquam

Vos jaculatores illam fixistis Amores,

Vertice nata Jovis, cui cessa potentia ferri,

Proximaque, in studiis nec enim minor addita virtus,

Nunc incerta loci, varias defertur in urbes,

Qua se ponat humo, sedem quibus eligat oris
Nescit, et exstinctas semper suspirat Athenas,
Nec voluit parvi ripis considere Rheni,

Nec, Ticine, tuis; hic enim civilibus armis
Noxius, hic magno didicit servire tyranno.
Libera mens illi est; da tu, charissime, portus,
Da fessae sua tecta Deae; non heic furit ensis
Civicus, et claro gens est dilecta Leoni,
Magnanimae servitque ferae, placidasque jubarum
Non timet ad setas primis vagitibus infans
Ludere, et a forti pendent cervice puellae.
Eja age, perge, adero, mecumque ad tanta juvabit
Frater, et huc gentes gemino mittemus ab axe.

Dixerat,

N°. LVIII.

N°. LVIII.

Dixerat alatis et se per devia plantis
Sustulit in silvas, lateri cui plurima virgo
It comes, et nitida sequitur vestigia palla,
A jaculis lucent humeri, nervoque sonanti
Omnibus arcus erat, Zephyris raptique capilli
Colla repercussis umbrabant candida tergis,
Divinumque cohors late dispersit odorem
Per silvam, et casti lustrarunt avia vultus ;
Quaque recesserunt sese violaria plantis
Supposuere, latus subitoque rosaria tractu
Cinxere, et ramus se culmine flexit ab alto.
Venantes sensere viri, subitusque per ora
Fulgor iit, blando mansit fera juncta Molosso,
Quae prius auditis fugit latratibus umbram.
Hauserat has voces, hortatricisque Dianae
Numen agit Medicem: vix bino Sole calentes
Aeripedes fumastis equi, totiesque relapsi
Vos ponti mersistis aquis, et vera per urbes
Fama volat, Studium lapsis componere Pisis
Te te, LAURENTI; nec enim minus inclyta virtus
Ista tibi, quam quum Volterras marte rebelles
Ausus es ipse tuis de tot modo civibus unus
Vincere, et injectis hostem frenare catenis.
Ergo ubi multivago discurrit fama volatu,
Et circumfusi procul, ut sensere parari,
Accurrunt populi; florentes mittit alumnos
Trinacris ora, venit Gallis admistus Iberus,
Quique racemifero vultum crinesque sequuti
Se vovere Deo; ruit huc gens omnis; anhelant
Aequora, & Inoi capiunt vix claustra Learchi.
En ego nunc etiam nimium fidente carina
Dum feror, et puppem majori credimus Austro,
Distrahor, et rapido multum increscentibus undis
Nutat cymba mari, et scindunt mea vela procellae.
Nam quis inexpleti referat certamina circi,
Quis tantos rerum motus? non si mea texant
Tempora Maconiae laurus, et Cynthius haustus
Bellerophonteos plenis indulgeat urnis,

Sit